Blog 18 Live GOES on Reces, Einde vakantie, Cultuur
RECES
Het zijn bijzondere weken de zomerweken. Aan de ene kant gaat de tijd langzaam en aan de andere kant “ vliegt” de zomer voorbij. Deze week beginnen de scholen weer in het zuiden. De zomer heeft me met z’n mooie weer rust gebracht. Ik had geen vakantie plannen en tegelijk gebeurde er van alles. Ik heb op kantoor ook kunnen opruimen naast de drukke werkzaamheden. Opruimen is heel nuttig en het schept behalve letterlijk ook ruimte in mijn werkgeheugen, mijn hoofd. En dat is een goed gevoel. Het jezelf gunnen even op adem te komen.
EINDE VAKANTIE EINDE RELATIE
In verschillende media was het te lezen de afgelopen weken. Een vakantie is in bepaalde situaties de laatste strohalm om te kijken, voelen, zien of er nog toekomst in een relatie zit. Velen slagen er gelukkig in elkaar weer te vinden maar er zijn ook genoeg stellen waar het echt op is. Waar de vakantie niet het geluk van de ontspanning heeft gebracht maar juist de ergernis vergroot. Je zit dichter op elkaar, alleen al de uren wachten op een vliegveld of in een auto op weg naar de bestemming.
Uitgepraat met elkaar. Je beschikt niet meer over taal in je relatie. De zin die mij bij is gebleven is: “we hebben de kleine zinnen verwaarloosd en nu liggen de grote zinnen buiten ons bereik”. Spijtig als dit je is overkomen.
CULTUUR
De afgelopen weken is er heel veel werk verzet om de expositie van Lawstreet Breda in gang te zetten. Lawstreet Breda werkt samen met BredaPhoto in de periode van 5 september tot en met 21 oktober a.s. Tijdens het festival presenteert Lawstreet Breda een eigen expositie nl. Recht in Beeld. Aan de Willemstraat komen een tiental foto’s te hangen die dit op eigen wijze binnen het thema van BredaPhoto verbeelden. 2 jonge fotografen zijn de uitdaging aangegaan. Het resultaat is vanaf 5 september a.s. te zien. Ik heb een preview mogen zien en ben heel nieuwsgierig naar de uitwerking. www.bredaphoto.nl
Carne y Arena. Hoe voelt een vluchteling zich aan de grens tussen Mexico en de USA? Daar hebben we geen idee van. We proberen ons soms door de filmbeelden op tv ons daar iets van in te beelden. Het blijft plat beeld. In Amsterdam, en vanaf eind oktober in Rotterdam, was het mogelijk dit gevoel veel indringender te beleven. Door het opzetten van een VR-bril en op blote voeten in het zand staan kwam het leven van vluchtelingen ineens wel heel dichtbij. En met de afrondende verhalen van de mensen waarmee je net zelf in de woestijn stond, kruipen ze een beetje onder je huid. Wat een moed en doorzettingsvermogen om dat wat je lief is achter je te laten voor een mensonterende reis en een onzekere toekomst. Hoe slecht is je perspectief als je blijft en hoe onzeker je toekomst als je gaat?. Deze mensen zijn geen gelukzoekers dat werd me wel heel duidelijk gemaakt. Ik hoop dat ik nooit voor die keuze kom te staan. Op de website Carne y Arena meer informatie over dit unieke project.
Tot slot nog een boek wat ik zeer de moeite waard vond: Huis in Brand van Kamila Shamsie, een literaire roman. Wat maakt nu dit boek voor mij zo interessant? Het stelt de familieband enorm op de proef als een zoon besluit in de voetsporen van zijn overleden jihadi-vader te treden. Geschreven vanuit het perspectief van 3 kinderen is het actueel, scherp en soms ongemakkelijk.
Karen