BLOG 20 Life GOES on, Perspectief, bijzondere weken &.
WELK PERSPECTIEF
Ik kreeg laatst eerst een compliment en daarna de opmerking dat het misschien niet altijd duidelijk is vanuit welk perspectief het blog op Marjon Habets is geschreven. Ik dacht dat is een gemiste kans. De blogs “Live GOES on” zijn geschreven door ondergetekende. Sinds ik vorig jaar voor Marjon werk als haar persoonlijk assistent, ben ik gaan schrijven over wat mij opvalt in de praktijk en datgene wat mij bezighoudt. Daarnaast heb ik de vaste rubriek Cultuur toegevoegd omdat die mooi aansluit bij De Kunst van het Samen Scheiden waar we ons graag mee identificeren.
Ik heb geen juridische achtergrond en juridisch advies vind je ook niet in mijn blogs. Het gaat over wat mij persoonlijk raakt, bezighoudt, verwondert met een link naar mijn baan.
BIJZONDERE WEKEN
Ik had er geen ervaring mee maar het lijkt erop dat scheiden inderdaad ook in pieken gaat. Na de zomervakantie is het druk. Of het nu komt doordat de herfst voor de deur staat of de feestdagen die in het verschiet liggen feit is dat in deze periode meer mensen nadenken hoe ze verdere invulling willen geven aan hun leven. Bewust bezig zijn met de toekomst, de schakeringen in je leven.
En dan hebben we ook twee rondleidingen verzorgd. Als uitvloeisel van de betrokkenheid bij Lawstreet Breda. (Op www.lawstreetbreda.nl vind je meer informatie) Marjon is een bevlogen vertelster en heeft twee groepen ingewijd in de geschiedenis van het recht in Breda, wandelend van de oude rechtbank naar de nieuwe rechtbank, tussenstop op kantoor voor lunch en natuurlijk een bezoek aan de expositie “Recht in Beeld” aan de Willemstraat. Ja hoor we zijn te boeken riep Marjon enthousiast.
We merken dat Lawstreet Breda en de expositie langzaam gaan leven in de stad. De foto’s roepen reacties op. En dat is precies de bedoeling. Lawstreet Breda is niet exclusief bedoeld voor dit deel van de stad maar het is de bedoeling dat de hele juridische sector van Breda erbij betrokken raakt met initiatieven, ideeën, etc. Hoe breder gedragen hoe mooier het kan worden. Tenslotte hebben de foto’s van deze expositie een tijdslimiet, nl. tot 21 oktober a.s.
CULTUUR
Ik heb de afgelopen weken veel mooi theater en film gezien.
Zoals Children’s Act, een prachtige film die stof tot napraten geeft. Het geeft een kijkje in de keuken van een rechter. Wat een verantwoordelijkheid om een beslissing te moeten nemen. Beschikken over het lot. En de vraag die het ook opriep: Zijn we beter af als de rechtspraak robotiseert of zijn we gebaat bij de menselijke maat ook als we weten dat een rechter ook maar een mens is die ook, indirect en onbewust, last kan hebben van de omstandigheden?
Verder heb ik de eerste wereldmonoloog Verboden gebied. Vrouw in in niemandsland van Erwin Mortier door Elsie de Brauw gezien. Wat een intensiteit en ongelooflijk vakmanschap van deze Nederlandse actrice. Ze is dé vrouw in oorlogsgebied die ledenmaten bij elkaar zoekt en waarvan verwacht wordt dat ze na de oorlog ‘gewoon’ weer in haar rol als vriendin van of echtgenote stapt.
En tenslotte bij Zuylen in hun lezingencyclus het toneelstuk Ma van Hugo Borst vertolkt door Eric Corton. Daar was ik stil van. Het ogenschijnlijk gemak waarmee Eric vijf kwartier tegen zijn dementerende moeder praat, de ouderen die spontaan de liedjes mee gaan zingen waar ik nog nooit van gehoord had, de herkenning bij sommige aanwezigen. Het was een bijzondere voorstelling op een bijzondere locatie met een traan en een lach maar het ging vooral over Liefde.
Karen